Ons avontuur is begonnen

Maandag 7 september en we zijn al twee dagen klaar voor vertrek. De laatste meters van de was marathon en de laatste puntjes op de vele lijstjes afstrepen en we kunnen gaan. De betrouwbare familie taxi was al vroeg paraat en heeft ons met prioriteit voor de incheck balie afgeleverd. Hoe raar is dat, mensen die we kennen in het zelfde vliegtuig (moeder van school en een oud collega van Floor).

Om 13.30 startte ons leeuwendeel van de vlucht, ruim 11 uur naar HongKong. En ondanks ons inpraten op Saar en Fien om te gaan slapen, lukte dat pas de laatste 2 uur. "Oh, slaapt Fien al, dan kan ik ook gaan slapen." Zal ook wel wat te maken hebben met al die leuke kadootjes.

HongKong deed ons denken aan de ervaring die we hadden met Marokko. De bordjes kan je niet lezen en de informatie die je krijgt als je wat vraagt, vertrouw je niet helemaal, maar bleek toch juist te zijn (dit dan weer in tegenstelling met Marokko). Dus door immigratie en naar het hotel om lekker te slapen. Maar Fien en Saar in een bed en samen een deken werkt niet. Pa met Saar en ma met Fien. We werden nog net niet uit bed gedrukt.

Best raar om 's middags om 15.30 uur wakker te worden en dan aan je eigen meegebrachte ontbijt te beginnen. Krentenbollen, broodjes en fruit. Weer geluk dat we met kinderen waren, gaf een snelweg door de douane. Koffie op de luchthaven en dan een beetje langs winkels lopen waar je toch niets gaat kopen. Naar de gate en "vrienden" van de vlucht uit Amsterdam gedag zeggen. Meer mensen op weg naar Cairnes, wat overigens een vlucht was die net 4 uur te lang duurde. Wat een eind vliegen alles bij elkaar.

Saar weigerde volledig te slapen en Fien toonde haar ongenoegen door de twee aardbeien yoghurt er weer uit te gooien. Jammer van die turbulentie, maar gelukkig waren alleen Fien en mama vies. Om vier uur 's ochtends zette het vliegtuig de banden op Australische bodem. We zijn er!

De douane viel mee, we mochten redelijk doorlopen en met Fien en Saar er bij mochten we voorbij de rij. Niet veel later stonden we buiten op zoek naar onze huurauto. En achteraf gezien viel die niet te missen, wat een slagschip. Een Toyota Kluger, nageltje nieuw en de conclusie dat we te weinig bagage mee hebben. Oh ja, links rijden en bij die automaat heb je je linkervoet niet nodig. Op weg naar Port Douglas onze eerste bestemming. Erg fijn dat we die gratis navigatie app hebben gedownload, kaart lezen in het donker blijft lastig. En anders kost 100 MB hier €50.

En dan komen we aan bij ons eerste hoogtepunt van de vakantie. In de auto, Barry rijdt, Floor navigeert, de meiden kijken vanaf de achterbank naar buiten, we rijden naar het Noorden en de zon komt op schuin in onze rug in het zuiden. Hadden we deze  zon ligging maar in Nederland, dan hoefden we niet zo ver achter in de tuin te zitten, of zo ver te reizen.